Η Άννα Βίσση στο Καλλιμάρμαρο

Ένας ζωντανός θρύλος στο Παναθηναϊκό Στάδιο!

Αυτήν τη συναυλία ο γράφων την περίμενε… έναν χρόνο! Καθώς η περσινή συνέπεσε με τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου, είχε μόνο την εντύπωση της λαοθάλασσας από τα περσινά βίντεο και τις φωτογραφίες…

Και έναν χρόνο μετά, βέβαια, η Άννα Βίσση γεμίζει το Καλλιμάρμαρο. Και επειδή δεν χωράει όλους τους θεατές, θα το ξαναγεμίσει και την αυριανή. Ήταν 65 χιλιάδες ή μήπως και περισσότεροι; Οι στατιστικές δεν είναι τόσο εντυπωσιακές όσο η αληθινή εικόνα…

Βρέθηκα ψηλά σε μια κερκίδα δεξιά της εισόδου του Παναθηναϊκού Σταδίου κι αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου είναι δύσκολο να περιγραφεί. Σαν να πετούσα σε αεροπλάνο και από το παράθυρο… «μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι». Κι όταν άνοιγαν τα κινητά τηλέφωνα, ήταν σαν να ταξίδευες με βαπόρι στο Αιγαίο και μπέρδευες τα αστέρια με τα φώτα του διπλανού πλοίου στην άκρη της γραμμής…

Μια εικόνα μαγική που χαράσσεται ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Κι όμως δεν ήταν ο Σπίλμπεργκ σκηνοθέτης μιας χολιγουντιανής ταινίας στη μεγάλη οθόνη. Ήταν μια τραγουδίστρια που γέννησε τη λαοθάλασσα…

Ποια είναι πραγματικά; Από τι σπάνιο υλικό είναι φτιαγμένη; Ο γράφων έγινε από μαθητής φοιτητής και από φοιτητής καθηγητής και κατάλαβε κάτι καθώς τα μαλλιά του άσπρισαν: Ότι υπάρχουν ορισμένα χαρίσματα που δεν διδάσκονται σε ωδεία και πανεπιστήμια. Ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Σαν να σε άγγιξε ο Θεός σε μια στιγμή μοναδική, που δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί για κανέναν άλλον άνθρωπο…

Η Άννα Βίσση είναι case study. Μια τραγουδίστρια σαν αυτή γεννιέται κάθε 100 χρόνια. Με εξαίρεση τη Μαρινέλλα (που μέχρι το τελευταίο της τραγούδι στο Ηρώδειο η φωνή της ήταν κρυστάλλινη), καμιά άλλη δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα κάτι παρόμοιο. Να διαρκέσει τόσο πολύ στον χρόνο χωρίς να γίνει παρωδία. Εκείνη ξεπέρασε μισό αιώνα αδιάλειπτης παρουσίας και 130 χιλιάδες κόσμου θέλει να την ακούσει και να τη δει σε ένα σαββατοκύριακο. Μήπως ήρθε η ώρα να τη θυμηθούν από τα ρεκόρ Γκίνες;

Για την ακρίβεια, η καριέρα της διχοτόμησε δύο αιώνες, τον 20ο και τον 21ο, σαν μοιρογνωμόνιο. Εκείνη ξεκίνησε ουσιαστικά με την πτώση της Χούντας και τη Μεταπολίτευση στο έντεχνο τραγούδι. Τη δεκαετία του 1980 έγινε βασίλισσα της ποπ μουσικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 απογείωσε τις νότες του Καρβέλα στη ροκ όπερα «Δαίμονες» και μας χάρισε συγκλονιστικές ερμηνείες σε αληθινά αριστουργήματα, όπως το «Δεν θέλω να ξέρεις». Από τα μέσα της ίδιας δεκαετίας και μέχρι το τέλος της επόμενης μεσουράνησε στις πίστες με εντυπωσιακά shows χολιγουντιανών προδιαγραφών. Ξεπέρασε ακόμα και την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010, για να επανέλθει σε εκείνη του 2020 με έναν μοναδικό θρίαμβο… Βασιλεύουσα σε ένα κατάμεστο στάδιο δεκάδων χιλιάδων θεατών…

Οι συγκρίσεις είναι πολλές φορές πικρόχολες αλλά αναπόφευκτες. Άλλοι συνάδελφοι της που είχαν γεμίσει κάποτε το Ολυμπιακό Στάδιο είχαν τραγική κατάληξη τη μνημονιακή περίοδο. Άλλοι δυστυχώς εδώ και χρόνια δεν ακούγονται και θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί. Άλλοι το κατάλαβαν έστω και καθυστερημένα και αποσύρθηκαν… Εκείνη εδώ και χρόνια καταφέρνει και νικάει συνέχεια και τον τελευταίο της αντίπαλο… Τον χρόνο!

Για τους ιστορικούς του μέλλοντος, θα διεκδικούσε και χωρίς τις συναυλίες τον τίτλο της εμπορικότερης τραγουδίστριας στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας από τη Χαρούλα Αλεξίου μόνο με τις πωλήσεις των προσωπικών της άλμπουμ. Η τελευταία έχει προ πολλού τερματίσει, ενώ η πρώτη όχι μόνο συνεχίζει… Αλλά φαίνεται να την ξεπέρασε ηχογραφώντας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τα τραγούδια ενός και μόνο συνθέτη. Με αποτέλεσμα αυτή η πρωτιά να αποκτά άλλες διαστάσεις…

Μήπως, όμως, η λατρεία του κοινού καθιστά περιττή κάθε αναφορά σε πωλήσεις δίσκων; Σ’ αυτή τη συναυλία δεν ήξερες τι να προσέξεις περισσότερο: την τραγουδίστρια ή τους οπαδούς της; Ο απλός κόσμος λάτρεψε αυτή τη γυναίκα με το αλάνθαστο ένστικτό του. Καθώς ήξερε να διακρίνει τις αξίες πίσω από τις παραπλανητικές ετικέτες του έντεχνου και εμπορικού. Βαριά ηττημένοι έμοιαζαν οι μακρόχρονοι εχθροί της. Ο σκανδαλοθηρικός Τύπος για τις αήθεις επιθέσεις του για την προσωπική της ζωή, οι γραφιάδες της διαπλοκής για το δηλητήριο που έχυναν κάποτε εναντίον της για το ρεπερτόριο, ο κατά φαντασία πνευματικός κόσμος για την αποκλειστική συνεργασία της με έναν συνθέτη που αποτελούσε γι’ αυτούς κόκκινο πανί, οι κωμωδιογράφοι που προσπάθησαν να την παρωδήσουν στις σειρές τους και άλλοι… Επί της ουσίας, ψωνισμένοι και κομπλεξικοί!

Ο γράφων θα ήθελε να τυπώσει σε μια γιγαντοαφίσα τη λαοθάλασσα για να κλείσει μέσα της ανθρώπους του περιβάλλοντος που στην εφηβεία του τον ειρωνεύονταν και τον προσέβαλαν. Το «ποιος έχει δίκιο» θα ήταν το σημερινό μου ερώτημα, αυτό που απάντησε το Καλλιμάρμαρο μετά από ένα τέταρτο του αιώνα!

Η Άννα Βίσση απέδειξε χτες ότι παραμένει η κορυφαία ελληνίδα show-woman όλων των εποχών. Με ένα χρυσό μικρόφωνο, ντυμένη στα χρυσά σε μια δημιουργία των Dolce & Gabbana, εμφανίστηκε στη σκηνή για να μας θυμίσει ότι είναι φτιαγμένη από… 24 καράτια! Απαστράπτουσα “θεά”, έγχρωμη από τον καλοκαιρινό ήλιο, με καλλίγραμμο σώμα, περπάτησε σε έναν διάδρομο που διχοτομούσε τη λαοθάλασσα και έφτανε από τη μια άκρη του σταδίου στην άλλη. Πλαισιώθηκε από 20 χορευτές σε εξαιρετικές χορογραφίες της Τία Ριβέρα. Τραγούδησε μεγάλες επιτυχίες άλλων δεκαετιών: «Έμπνευση», «Λάμπω», «Τρελαίνομαι», «Τραύμα», «Μεθυσμένη μου Καρδιά», «Αγάπη Υπερβολική», «Κραυγή», «Κακά Παιδιά», «Δεν με αγαπάς», «Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη», «Τάσεις Αυτοκτονίας», «Βατερλό», «Είσαι», «Ψυχεδέλεια», «Νάιλον», «Κανένας», «Στην Πυρά», «Δεν είναι Ψέμα». Αλλά και πιο πρόσφατες: «Ξανά Μανά», «Αίμα», «Λεκές», «Σε Περίπτωση που», «Όλα για Όλα».

Ήταν μια σχεδόν 4ωρη συναυλία χωρίς διάλειμμα. Σαν εκείνη να ήταν ροκ σταρ με ένα ορκισμένο κοινό που δεν της επέτρεπε καμία διακοπή. Από ανθρώπους κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης.

Όταν ο μύθος γίνεται πραγματικότητα, ο χρόνος μαζί της κυλάει ακατανόητα πώς… Ευχάριστα και μαγικά! «Σας βλέπω, σας ακούω, σας νιώθω», μας είπε ανάμεσα στα τόσα τραγούδια της…

Για την Ελλάδα η Βίσση είναι Ανδρέας Παπανδρέου στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τη δημοφιλία, αλλά Κωνσταντίνος Καραμανλής στην παραγωγικότητα και τη διάρκεια…

Η καριέρα της δεν αριθμεί μόνο τρία μεγάλα λυρικά έργα. Στο ρεπερτόριό της έχει και πολλά αλησμόνητα αριστουργήματα, που σε κάθε περίπτωση πιστώνεται ο μέντοράς της. «Δεν θέλω να ξέρεις», «Παραλύω», «Αυτή τη Φορά», «Ένα σου λέω, ένα», «Τα Μαθητικά τα Χρόνια», «Ο Τελευταίος Χορός». Μ’ εκείνη όμως να πιστώνεται κάτι επιπλέον: Την ερμηνεία τους…

Αν πριν από χρόνια η συγκεκριμένη τραγουδίστρια σε άφηνε άφωνο με τις νότες που άγγιζε η φωνή της, σήμερα ξέρει πώς να σε μαγέψει με την ερμηνεία της. Είναι πλέον μια σύγχρονη τραγωδός όταν ξαναγεννάει τους στίχους των δραματικών τραγουδιών. Παίζει έναν ρόλο τόσο απαιτητικό σε υποκριτικές ικανότητες με την αλήθεια ηθοποιού που έχει χύσει το αίμα του στο σανίδι… Γι’ αυτό σε πείθει ότι έχει ζήσει όσα τραγουδάει. Και σε κάνει «σκόνη και χώμα» στο «Δεν θέλω να ξέρεις» με τα αναφιλητά και τις αναπνοές της…

Στις μεγάλες οθόνες της συναυλίας παρατηρούσες το βλέμμα των ματιών της, τις συσπάσεις του προσώπου της, τις κινήσεις των χεριών της και αναρωτιόσουν ποια σχολή υποκριτικής μπορεί να έχει διδάξει αυτό το ταλέντο; Καμία!

Και τα πιο δύσκολα και πιο απαιτητικά τραγούδια δεν έχουν γίνει για εκείνη απρόσιτα. Γι’ αυτό θα ήθελες να τη δεις και να την ξανακούσεις μετά το τέλος της συναυλίας στο «Αυτή τη Φορά» ή στο «Παραλύω». Για να απολαύσεις την ερμηνεία της! Ιδανικά με τη συνοδεία της ορχήστρας «Φιλαρμόνια» του Αλέξιου Πρίφτη, όπως χτες…

Για τους φίλους μας που “έφυγαν”, εκείνη θα ερμηνεύσει και την «Ελένη», το τραγούδι με την ιστορία του ομώνυμου κοριτσιού. Και θα θυμηθεί κι άλλα σπουδαία του άντρα της ζωής της, έστω κι αν δεν ήταν η πρώτη που τα ηχογράφησε, όπως το «Ξανά» και τις «Καλοκαιρινές Διακοπές». Πριν αντιμετωπίσει τους «Δαίμονες» της με τη συνοδεία του Νικόλα Ραπτάκη…

Η… «Αντίστροφη Μέτρηση» για να έρθει ο Νίκος Καρβέλας στη σκηνή πλησιάζει. Θα διαβάσει ένα γράμμα της στο τέλος της συναυλίας, σαν φόρο τιμής στον άντρα της ζωής της. «Μη μου πάθεις τίποτα» θα τραγουδήσει εκτός προγράμματος εκείνος για εκείνη. Η στιγμή που αγκαλιάζονται είναι ίσως η πιο όμορφη εικόνα μιας αξέχαστης βραδιάς. Η τέχνη τους έχει αντλήσει απευθείας από τη ζωή τους. Γι’ αυτό τα δημιουργήματα αυτού του ζεύγους είναι τόσο αυθεντικά…

Ένας ζωντανός θρύλος δεν μπορεί παρά να ολοκληρώσει με ένα θρυλικό τραγούδι. Το «Δώδεκα», που έκλεισε φέτος 40 ολόκληρα χρόνια, έχει σημαδέψει όσο κανένα άλλο την καριέρα της…

«Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα» έλεγε ο Ελύτης, Άννα… Γι’ αυτό κι εσύ τα κοίταξες κατάματα με τα μάτια της ψυχής σου… Και σημάδεψες με την απαράμιλλη ερμηνεία σου το μεταίχμιο δύο ημερών… Όταν το χέρι σου έδειξε τον ουρανό, σκέφτηκα πως σε άγγιξε στον δείκτη του μια υπέρτατη δύναμη από ψηλά για να σε χαριτώσει τόσο πολύ... Κι όταν στο τέλος του σήκωσες και σαν αρσιβαρίστας το όρθιο μικρόφωνο, πως είσαι μια ολυμπιονίκης της ζωής…

Ακμαία και δημιουργική, στο τέλος της έβδομης δεκαετίας της ζωής σου, κατατρόπωσες τους αντιπάλους σου, αποστόμωσες όλους τους επικριτές σου, έγινες φαινόμενο για τα ρεκόρ Γκίνες, μάγεψες εν ζωή δύο γενιές και αποθεώθηκες από μια λαοθάλασσα χωρίς προηγούμενο…

Πόσες ακόμα κορυφές μπορείς να γνωρίσεις στο μέλλον; Κύριος οίδε…