Στις 28 Αυγούστου 1991 ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης πέρασε στην αιωνιότητα. Ακριβώς τρεις δεκαετίες μετά, το έργο του παραμένει ζωντανό μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Ο Αλέκος Σακελλάριος σατίρισε μοναδικά τα ανθρώπινα ελαττώματα. Την απιστία («Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά», «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης») και τη ζήλια του συζύγου («Τα Κίτρινα Γάντια»), την τσιγγουνιά («Ένα Βότσαλο στη Λίμνη») και τη φιλαργυρία («Θα σε Κάνω Βασίλισσα»), τη μεγαλομανία («Θανασάκης ο Πολιτευόμενος») και την ψωροπερηφάνια («Καλώς Ήρθε το Δολάριο»), το πάθος της χαρτοπαιξίας («Ο Ηλίας του 16ου») κ.ο.κ.
Επίσης, περιέγραψε ανάγλυφα τις συνθήκες που επικρατούσαν στη μεταπολεμική Ελλάδα. Τη μετανάστευση για την εξασφάλιση των προς το ζην («Το Κλωτσοσκούφι», «Καπετάν Φάντης Μπαστούνης»), την ανεργία και την υπαμοιβή των νέων («Αλίμονο στους Νέους», «Σάντα Τσικίτα»), το αίσθημα αδικίας των εργατών από τον εργοδότη τους («Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια»), το πρόβλημα της ανύπαντρης αδερφής («Δεσποινίς Ετών 39», «Ο Ρωμιός Έχει Φιλότιμο»), τον θεσμό της προίκας («Ο Φανούρης και το Σόι του»), τη διαχείριση της ασθένειας του αδελφικού φίλου («Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο»), τις επιπτώσεις της χηρείας στη ζωή του πολύτεκνου («Ο Στρίγκλος που Έγινε Αρνάκι») και του άτεκνου άντρα («Καπετάν Φάντης Μπαστούνης»), καθώς και της πλούσιας σαραντάρας γυναίκας («Μια Τρελή… Τρελή… Σαραντάρα», «Ζητείται Επειγόντως Γαμπρός»), τον υπερσυντηρητισμό των γονέων και την εισβολή του αμερικανικού τρόπου ζωής («Η Θεία από το Σικάγο»), την κακή ανατροφή των πλουσιοκόριτσων και τον έρωτα των μαθητριών για τον καθηγητή τους («Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο»), το έθιμο της βεντέτας («Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες»), τον κομπογιαννιτισμό στην πόλη («Η Καφετζού») και την επαρχία («Η Κυρά μας η Μαμμή») και τη διαφθορά των υπουργικών αυλοκολάκων («Ένας Ήρωας με Παντόφλες», «Υπάρχει και Φιλότιμο»).
Άλλοι χαρακτήρες του ήταν άδολοι, με αγνά συναισθήματα. Πρωταγωνιστές σε ρομαντικές ιστορίες με ανατροπές στην πλοκή αλλά ευτυχές ή γλυκόπικρο φινάλε. Ποιος δεν δάκρυσε βλέποντας την Αλίκη να παραγγέλνει στον παντοπώλη τρόφιμα για τα μικρά αδερφάκια της ή τη Μάρω Κοντού να πέφτει στην αγκαλιά του Ανδρέα Ντούζου τη βραδιά της Ανάστασης; Στη θέση του από μηχανής θεού, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ πληροφορεί τη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» για το ύψος του νέου μισθού της και ο Δημήτρης Χορν τούς «Νέους» για την απόφασή του να στηρίξει οικονομικά σαν πατέρας τον γάμο τους.
Οι περισσότερες ταινίες βασίστηκαν σε θεατρικά έργα που είχαν ανέβει με επιτυχία στην αθηναϊκή σκηνή και έφεραν συνήθως την υπογραφή και του στενού του συνεργάτη και φίλου Χρήστου Γιαννακόπουλου: «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη», «Σάντα Τσικίτα», «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος», «Δεσποινίς Ετών 39», «Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά», «Ο Φανούρης και το Σόι του», «Δελησταύρου και Υιός», «Ένας Ήρωας με Παντούφλες», «Ο Ηλίας του 16ου», «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Τα Κίτρινα Γάντια», «Χαμένα Όνειρα», «Αλίμονο στους Νέους», «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης», «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «Θα σε Κάνω Βασίλισσα», «Υπάρχει και Φιλότιμο», «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Καλώς Ήρθε το Δολάριο», «Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι», «Μια Τρελή… Τρελή… Σαραντάρα» κ.ά.
Χωρίς να απουσιάζουν και τα πρωτότυπα κινηματογραφικά σενάρια: «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», «Η Καφετζού», «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο», «Η Θεία απ’ το Σικάγο», «Η Κυρά μας η Μαμμή», «Το Κλωτσοσκούφι», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Όταν Λείπει η Γάτα!», «Το Δόλωμα», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Διπλοπενιές», «Καπετάν Φάντης Μπαστούνης», «Η Θεία μου η Χίπισσα», «Η Κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Ρένα είναι Οφσάιντ» κ.ά.
Οι σημαντικότεροι ηθοποιοί της εποχής του, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες του, έγιναν κινηματογραφικοί αστέρες πρώτου μεγέθους. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη («Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «Η Σωφερίνα», «Το Δόλωμα», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια»), η Τζένη Καρέζη («Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», «Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο», «Η Νύφη το ’σκασε»), η Ρένα Βλαχοπούλου («Όταν Λείπει η Γάτα!», «Η Θεία μου η Χίπισσα», «Ζητείται Επειγόντως Γαμπρός», «Η Κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Ρένα είναι Οφσάιντ»), ο Βασίλης Λογοθετίδης («Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη», «Σάντα Τσικίτα», «Δεσποινίς Ετών 39», «Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά», «Δελησταύρου και Υιός», «Ένας Ήρωας με Παντούφλες»), η Γεωργία Βασιλειάδου («Η Καφετζού», «Η Θεία απ’ το Σικάγο», «Η Κυρά μας η Μαμμή»), ο Λάμπρος Κωνσταντάρας («Υπάρχει και Φιλότιμο», «Ο Στρίγκλος που Έγινε Αρνάκι», «Ο Ρωμιός Έχει Φιλότιμο», «Καπετάν Φάντης Μπαστούνης»), ο Κώστας Χατζηχρήστος («Ο Ηλίας του 16ου», «Ο Θύμιος τα ’κανε Θάλασσα», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες»), ο Ντίνος Ηλιόπουλος («Θανασάκης ο Πολιτευόμενος», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης») κ.ά.
Τα θεατρικά έργα «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη» και «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» είχαν τιμηθεί από την Πανελλήνια Ένωση Ελεύθερου Θεάτρου με το Έπαθλο Γρηγορίου Ξενόπουλου (βραβείο για το καλύτερο έργο της θεατρικής περιόδου που απονεμήθηκε μόνο δύο φορές – και τις δύο σε έργα του Σακελλάριου). Το «Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» ήταν μία από τις τρεις ταινίες που κέρδισαν το Βραβείο Καλύτερων Ταινιών Παραγωγής 1955-1960 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1960 (το πρώτο στην ιστορία – ονομαζόταν τότε «Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου»). Η ίδια ταινία είχε κερδίσει και τιμητική διάκριση στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.
Βέβαια, δεν ήταν τα βραβεία που έκαναν σπουδαίο τον Σακελλάριο. Αλλά η λατρεία του κόσμου για το έργο του, η οποία διατηρήθηκε ανέπαφη μεταξύ δύο αιώνων, του 20ου και του 21ου. Από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση και το διαδίκτυο, οι ταινίες του εξακολουθούν να προβάλλονται ασταμάτητα, μαγεύοντας γενιές…
Στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ο Σακελλάριος είχε κατακτήσει ουκ ολίγες φορές την κορυφή στην κατάταξη των ταινιών της κινηματογραφικής σεζόν με βάση τα εισιτήρια που έκοψαν. Την πρώτη θέση («Η Θεία απ’ το Σικάγο», «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια») ή τη δεύτερη («Εκείνες που δεν Πρέπει ν’ Αγαπούν», «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη», «Σάντα Τσικίτα», «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», «Καφετζού», «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «Το Δόλωμα»). Με την τηλεόραση προσέθεσε μία επιπλέον νίκη στο ενεργητικό του. Καθώς από τους τηλεοπτικούς δέκτες κατάφερε να κερδίσει την αγάπη των Ελλήνων και για τα φιλμ που δεν είχαν δει κάποτε στις κινηματογραφικές αίθουσες οι γονείς των γονιών τους…
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πασίγνωστες σήμερα ταινίες «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος», «Δεσποινίς Ετών 39», «Η Κυρά μας η Μαμμή», «Τα Κίτρινα Γάντια», «Αλίμονο στους Νέους» και «Όταν Λείπει η Γάτα!» δεν ξεπέρασαν τα 40 χιλιάδες εισιτήρια όταν προβλήθηκαν πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη (τα «Κίτρινα Γάντια» ούτε καν τα 30 χιλιάδες). Ανακαλύφθηκαν δεκαετίες αργότερα από τη μικρή, καταδεικνύοντας ότι το έργο του Σακελλάριου εκτιμήθηκε και συν τω χρόνω από τους έλληνες τηλεθεατές. Στο συμπέρασμα αυτό συνηγορούν και τα περιορισμένα εισιτήρια πρώτης προβολής σε ταινίες-αριστουργήματα, όπως ο «Ηλίας του 16ου» (λιγότερα από 80 χιλιάδες), το «Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά» (λιγότερα από 70 χιλιάδες) και οι «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (λιγότερα από 60 χιλιάδες). Οι οποίες πλέον αποτελούν εγγύηση υψηλής τηλεθέασης για οποιονδήποτε τηλεοπτικό σταθμό επιλέξει να τις προβάλει…
Ένα πλούσιο κωμικό έργο στο οποίο, όσο κι αν ψάξει κάποιος, δεν θα βρει καμία βωμολοχία, καμία χυδαιότητα, από αυτές που κατέκλυσαν τις σύγχρονες επιθεωρήσεις και έγιναν τροπάριο στα χείλη των τηλεοπτικών λαϊκιστών. «Το χυδαίο το βάφτισαν “αστείο”» είχε πει ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη, τότε που το κακό ήταν ακόμα στα σπάργανά του...
Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο στιχουργικό ταλέντο του Σακελλάριου. Δικοί του είναι οι στίχοι στα υπέροχα τραγούδια που ακούμε στις ταινίες του. Σε μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι («Γαρύφαλλο στο Αυτί», «Είμαι Άντρας και το Κέφι μου θα Κάνω», «Τα Δυο Χείλια σου Είναι Μέλι», «Φιρί Φιρί το Πας», «Αχ, Βρε Παλιομισοφόρια», «Φούστα Κλαρωτή», «Τα Νιάτα τ’ Αφιλότιμα», «Έχω Ένα Μυστικό», «Το Γκρίζο Γατί», «Το Κλωτσοσκούφι», «Σπουργιτάκι μου», «Τράβα Μπρος», «Ο Γαϊδαράκος», «Ο Γλάρος», «Ας Είν’ Καλά το Γινάτι σου», «Πες μου μια Λέξη», «Ο Αμαξάς», «Σ’ Αγαπώ», «Χτυποκάρδια», «Τα Νιάτα», «Ο Χορός της Αλίκης»), του Μίμη Πλέσσα («Το Σαραβαλάκι μου», «Μακριά σου Έναν Χρόνο», «Έχω Δικαίωμα κι Εγώ», «Αυτό Το Καλοκαίρι», «Στη Φτωχιά μας την Αυλή»), του Γιάννη Σπανού («Θέλω τα Ώπα μου», «Στον Ουρανό Είναι Ένα Αστέρι», «Τη Βραδιά μου Απόψε», «Φρερ Ζακ», «Έναν Αητό Αγάπησα»), του Σταύρου Ξαρχάκου («Υπομονή», «Γύρνα με στα Περασμένα»), του Γιώργου Κατσαρού («Στο Μικρό το Ταβερνάκι», «Άνθρωπε, Φιλοσόφησε», «Ήρθες», «Κέρκυρα-Κέρκυρα», «Το Πετεινάρι»), του Κώστα Καπνίση («Άσ’ το το Χεράκι σου», «Μου Αρέσουνε τα Αγόρια», «Να ΄ρθεις στη Σιγαλιά», «Στο Λιμάνι το Μικρό»), του Γιώργου Μουζάκη («Άσε τα Χέρια σου στα Δυο μου Χέρια», «Σ’ Αγαπώ σ’ Όλες τις Γλώσσες», «Ας Πάει και το Παλιάμπελο»), του Μιχάλη Σουγιούλ («Ασ’ τα τα Μαλλάκια σου», «Άλα!», «Άρχισαν τα Όργανα»), του Γιώργου Ζαμπέτα («Σήκω Χόρεψε Συρτάκι», «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου», «Είναι το Στρώμα μου Μονό», «Η Κυριακή», «Το Περιστέρι», «Το Χαμόγελο»), του Γεράσιμου Λαβράνου («Το Φεγγαράκι», «Το Τιμόνι», «Χάλι Γκάλι») και του Τάκη Μωράκη («Θα σου Δώσω Πασαπόρτι»).
Την υπογραφή του φέρουν οι στίχοι και στα κλασικά τραγούδια «Θα σε Πάρω να Φύγουμε» του Γιάννη Σπάρτακου, «Ένα Βράδυ που ’βρεχε» του Νίκου Γούναρη, «Θα Ξανάρθεις» του Κώστα Γιαννίδη, «Το Τραμ το Τελευταίο» και «Βρε, πώς Μπατιρίσαμε» του Μιχάλη Σουγιούλ και «Το Μονοπάτι» του Γιώργου Μουζάκη.
Από τα 1.500 τραγούδια που έγραψε συνολικά στην καριέρα του, εκείνος ξεχώριζε την «Υπομονή» του Σταύρου Ξαρχάκου. Οι στίχοι της ηχούν σήμερα τόσο επίκαιροι…
Γειτονιά, ο δρόμος σου στενός.
Παγωνιά και γκρίζος ουρανός.
Μαύρη ζωή, βράδυ πρωί.
Για συντροφιά μια συννεφιά.
Υπομονή, υπομονή, υπομονή…
Κάντε υπομονή
κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.
Κάντε υπομονή.
Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Monopoli.gr στις 28 Αυγούστου 2021:
Αποφθεγματικές φράσεις του Αλέκου Σακελλάριου στον κινηματογράφο
Αλίμονο από τους ηθικούς που είναι ηθικοί επειδή δεν μπορούν να είναι ανήθικοι.
Και από τους τίμιους που είναι τίμιοι επειδή δεν μπορούν να είναι άτιμοι.
Διά στόματος Παντελή Ζερβού στην ταινία «Η Θεία απ’ το Σικάγο» (1957).
Τι μυστήριο πράγμα είναι αυτό με τα λεφτά;
Εκείνοι που τα μαζεύουν δεν ξέρουν να τα τρώνε.
Κι εκείνοι που ξέρουν να τα τρώνε δεν μπορούν να τα μαζέψουν.
Διά στόματος Δημήτρη Νικολαΐδη στην ταινία «Θα Σε Κάνω Βασίλισσα» (1964).
Τα λεφτά αρχίζεις να τα λογαριάζεις απ’ την ώρα που σου περισσεύουν.
Διά στόματος Μίμη Φωτόπουλου στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955).
Την ομορφιά στη ζωή δεν τη δίνουν τα απαραίτητα. Τη δίνουν τα περιττά.
Διά στόματος Μαίρης Λαλοπούλου στην ταινία «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη» (1952).
Οι περιουσίες, όσο μεγάλες κι αν είναι, δεν εξασφαλίζουν ποτέ την ευτυχία.
Διά στόματος Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (1959).
Οι γυναίκες έτσι είναι.
Οι νόμιμες τρελαίνονται για την οικονομία. Οι παράνομες τρελαίνονται για τη σπατάλη.
Διά στόματος Ντίνου Ηλιόπουλου στην ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963).
Ένα μυστικό εξακολουθεί να είναι μυστικό έστω κι αν το ξέρουν τρεις χιλιάδες άντρες.
Από τη στιγμή όμως που θα το μάθει έστω και μισή γυναίκα, παύει να είναι μυστικό.
Διά στόματος Ντίνου Ηλιόπουλου στην ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963).
Κάθε γυναίκα είναι κι ένα βότσαλο. Κι η γυναίκα σου.
Και με αυτήν θα μπορούσες να αναταράξεις τη μουχλιασμένη γαλήνη της λίμνης σου.
Ίσως, βέβαια, να μη σου κάμει κύματα και αφρούς. Πάντως, τα πράσινα νερά της θα σαλέψουν!
Διά στόματος Ίλυας Λιβυκού στην ταινία «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη» (1952).
Το μόνο πράγμα που δίνεις και ύστερα δίνεις κι από πάνω για να το πάρουν είναι τα σκουπίδια.
Θα πληρώνουμε για να μας παίρνουν τα κορίτσια μας
όπως πληρώνουμε για να μας παίρνουν τα σκουπίδια μας;
Διά στόματος Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» (1966).
Όταν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ’ το παράθυρο.
Μακάρι να μπορούσε κάθε κορίτσι να παντρεύεται εκείνον που αγαπάει
ή να αγαπάει εκείνον που παντρεύεται. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν γίνεται.
Η αγάπη πηγαίνει με τα νιάτα. Τα νιάτα πάλι πηγαίνουν με τη φτώχεια.
Διά στόματος Μάρως Κοντού στην ταινία «Αλίμονο στους Νέους» (1961).
Σ’ αυτόν τον τόπο το δύσκολο δεν είναι να ’ναι κανείς Υπουργός. Το δύσκολο είναι να ’ναι Κύριος.
Διά στόματος Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965).
Αυτό είναι το ελάττωμά μας.
Αδύνατον να παραδεχθούμε τη στραβωμάρα μας και την ανικανότητά μας.
Πρέπει να τη φορτώσουμε κάπου αλλού.
Εγώ τουλάχιστον τόσα χρόνια δεν άκουσα ποτέ έναν Έλληνα να ’χει το θάρρος και να πει:
«Μάλιστα, κύριοι! Έφταιξα! Συγγνώμη!». Τι ωραιότερο!
Διά στόματος Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965).
Τα λάθη είναι σαν το σίδερο. Κολλάνε όταν είναι ζεστό. Όταν κρυώσει, άσ’ τα να πάνε στο διάολο!
Διά στόματος Ρένας Βλαχοπούλου στην ταινία «Η Ρένα Είναι Οφσάιντ» (1972).
Η απόγνωση σε κάνει καμιά φορά να κολυμπήσεις σ’ έναν οχετό.
Και το σπουδαιότερο στο κολύμπι είναι να πάρεις την πρώτη βουτιά.
Έτσι και την πάρεις, μετά κολυμπάς και μπρούμυτα, κολυμπάς και ανάσκελα, κολυμπάς και κρόουλ!
Διά στόματος Γιώργου Κωνσταντίνου στην ταινία «Καλώς Ήρθε το Δολάριο» (1967).
Τη ζωή τη ρημάδα δεν πρέπει να την παίρνεις με το δάκρυ και με τη μουρμούρα.
Διά στόματος Γεωργίας Βασιλειάδου στην ταινία «Η Καφετζού» (1956).
Η ζωή είναι ένας ατέλειωτος πόλεμος. Και κάθε τόσο πρέπει να δίνουμε και από μία μάχη.
Διότι είναι γνωστόν ότι, και στη ζωή και στον πόλεμο, η τύχη βοηθάει πάντα τους τολμηρούς.
Διά στόματος Βασίλη Λογοθετίδη στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
Όπως αυτός ο δειλός ο στρατιώτης, που φοβάται το κρύο, φοβάται τα χιόνια,
φοβάται τη μάχη και πάνω στην κρίσιμη στιγμή τα παρατάει όλα για να γυρίσει πίσω,
στη ζεστασιά, στη σόμπα και στη σιγουριά, είναι λιποτάκτης·
έτσι κι εσύ, είσαι λιποτάκτης, αφού δεν στάθηκες να δώσεις τη μάχη της ζωής.
Διά στόματος Βασίλη Λογοθετίδη στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
Η πατρίδα δεν έχει υποχρέωση σε κανέναν.
Γιατί ό,τι κάνει κανείς για την πατρίδα του δεν είναι ρουσφέτι – είναι καθήκον!
Αν σ’ όλους αυτούς τους ήρωες που αγωνίστηκαν γι’ αυτόν τον τόπο, τους στήναμε κι από ένα άγαλμα,
θα φρακάριζαν οι δρόμοι και οι πλατείες, και δεν θα είχαμε μέρος να περπατήσουμε!
Διά στόματος Βαγγέλη Πρωτόπαππα στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
Η τρέλα είναι η λογική των ολίγων και τρελός υποτίθεται είναι εκείνος που διαφωνεί με τους πολλούς. Ερωτάται όμως: Είναι πάντοτε τρελός εκείνος που διαφωνεί με τους πολλούς;
Και γιατί να μην είναι τρελοί οι πολλοί που διαφωνούν με τον έναν
και να είναι ο ένας που διαφωνεί με τους πολλούς;
Διά στόματος Νικήτα Πλατή στην ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963).
Προς τι το αίμα, προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός;
Για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ήλιος. Θεμέλιο της ευτυχίας, η Δικαιοσύνη και η Αγάπη!
Διά στόματος Χρήστου Τσαγανέα στην ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» (1948).
Το δίκιο το ’χει πάντοτε η αγάπη.
Διά στόματος Αλέκου Αλεξανδράκη στην ταινία «Το Κλωτσοσκούφι» (1960).
Ένας άνθρωπος μπορεί να φταίει για πολλά πράγματα.
Δεν φταίει, όμως, για το πού γεννήθηκε και το πώς μεγάλωσε.
Ας πούμε ότι υπάρχουν χορταράκια που φυτρώνουν σε κήπους πολυτελών επαύλεων
και τα ποτίζουν και τα φροντίζουν οι κηπουροί. Αυτά είναι τα χορταράκια τα τυχερά.
Υπάρχουν όμως και τα άλλα, τα άτυχα, που φυτρώνουν μέσα στα λασπόνερα και στις βρομιές.
Και που, αν δεν τα ποτίσει το χοντροπάπουτσο κανενός αλήτη, μεγαλώνουν μόνα τους. Ολομόναχα. Μεγαλώνουν και ανθίζουν κιόλας. Ανθίζουν όμως μάταια.
Γιατί κανένας δεν θα σκύψει να τα μυρίσει μέσα στην τόση βρομιά που τα περιβάλλει…
Διά στόματος Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Το Δόλωμα» (1964).
Για να ζει μια κοπέλα από τα "τυχερά", πρέπει να είναι πολύ άτυχη.
Διά στόματος Μάρως Κοντού στην ταινία «Καπετάν Φάντης Μπαστούνι» (1968).
– Όλα τα ωραία κρατάνε λίγο...
Διά στόματος Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961).
– Ίσως αν κράταγαν πολύ, δεν θα ’ταν πια ωραία…
Διά στόματος Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961).
Κάθε μέρα τελειώνει και κάτι ωραίο που δεν ξανάρχεται ποτέ πια…
Διά στόματος Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (1963).
Ο πόνος μοιρασμένος είναι μισός και η χαρά μοιρασμένη είναι διπλή.
Διά στόματος Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία «Χαμένα Όνειρα» (1961).
Θάλασσα… Σ’ όποιον την έχει μάθει, δύσκολο τού είναι να τη στερηθεί…
Διά στόματος Στέλλας Γκρέκα στην ταινία «Μαρίνα» (1947).
Κανένας δεν είναι αθάνατος. Και μόνο ο θάνατος επλάσθη αθάνατος…
Διά στόματος Θανάση Βέγγου στην ταινία «Χαμένα Όνειρα» (1961).
4 σχόλια:
De Marseille avec amour, pour l'écrivain grec le plus important de la nouvelle génération, félicitations Stelios Conteas
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το συγκεκριμένο blog σε καμία των περιπτώσεων δεν φανταζόμουν τι με περιμένει.
Στέλιο είχα ακούσει για σένα αρκετά χρόνια πριν, σε είχα στο μυαλό μου ως έναν νέο αυτοδημιούργητο δημοσιογράφο που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για να καταφέρει να αναρριχηθεί στον χώρο,κυνηγώντας κυρίως «φθηνά» περιζήτητα θέματα ώστε να πετύχει τον σκοπό του.
Τυχαία λοιπόν και ενώ είχα την πεποίθηση πως θα έχεις εγκαταλείψει την δημοσιογραφία και οτιδήποτε έχει να κάνει με διαδικτυακές ή έντυπες εκδόσεις ανακάλυψα αυτό το blog, αυτό τον μικρό θησαυρό.
Κατάφερες να γίνεις ο εαυτός σου σε ποιότητα Στέλιο και όποιος είναι ο εαυτός του αποδίδει τα μέγιστα .
Είναι ευλογία να διαβάζουμε τόσο όμορφα άρθρα από το κονδυλοφόρο σου, αλλά πλέον σε υπερθετικό βαθμό κερδισμένη θα πρέπει να θεωρηθεί η δημοσιογραφία σε
πολιτιστικά θέματα έχοντας εσένα στη «φαρέτρα» του.
Καλή δύναμη , καλή πίστη στις δυνάμεις σου ώστε να εμπλουτίσεις τους θησαυρούς που μας προσφέρεις απλόχερα και ανέξοδα μέσα απο το blog σου. Εύχομαι να συνεχίσεις με το ίδιο πάθος , τον ίδιο ζήλο , το ίδιο μεράκι και τον ίδιο καημό το έργο σου.
Ιάσωνας Λαζαρίδης από σήμερα ένας φανατικός αναγνώστης σας
ΥΓ1. Θερμή παράκληση η αποστολή τον άρθρων σας στην έντυπη έκδοση της Καθημερινής στις σελίδες που μπορούμε να εκφραζόμαστε οι αναγνώστες για να έχει την τύχη να σας διαβάζει πολύ περισσότερος κόσμος
Κύριε Λαζαρίδη, με συγκίνησαν πολύ τα λόγια σας και σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Υ.Γ. Δεδομένου ότι τα άρθρα δημοσιεύονται σε άλλα ΜΜΕ, η αναδημοσίευσή τους στην έντυπη έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ θα ήταν ασύμβατη. Ευελπιστώ στο μέλλον να υπάρξει μία ξεχωριστή συνεργασία και μ' αυτήν την εφημερίδα.
Στέλιο είσαι ένας πραγματικός θεματοφύλακας της πολιτισμικής κληρονομιάς της σύγχρονης Ελλάδας. Παρακαταθήκη για τις νέες γενιές η προσφορά σας. Συγχαρητήρια
Δημοσίευση σχολίου