Το πνευματικό φως της Αλίκης
Σίγουρα, δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει φωτιστεί από το φως που είχε αιχμαλωτίσει αυτή η γυναίκα στο πρόσωπό της. Οι ταινίες της, μισό αιώνα από την πρώτη προβολή τους στη μεγάλη οθόνη, προβάλλονται ασταμάτητα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Κι εκείνη εκπέμπει την ίδια εκτυφλωτική λάμψη σε όλα τα γκρο πλαν της. Καθώς συμπληρώνονται 19 χρόνια από τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη έφυγε από τη ζωή, το «People» προτιμά φέτος να την τιμήσει εστιάζοντας σε ένα άλλο φως, το πνευματικό, που εκπέμπουν τα λόγια της. Πολλά από τα λεγόμενα της θα ακουστούν σήμερα διδακτικά ή και προφητικά…
Για τα συναισθήματα:
«Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο
από τη λέξη ''σ' αγαπώ''…»
«Ο έρωτας είναι πηγή
ζωής. Χωρίς τον έρωτα, η ζωή δεν έχει γεύση. Οι απλοί άνθρωποι λένε πως είναι
το οξυγόνο της ύπαρξής μας. Εγώ πιστεύω πως είναι η ζωή η ίδια!»
«Οι έρωτες είναι φθαρτοί, δεν κρατάνε για πάντα. Μένει,
όμως, κάτι πολύ ουσιαστικό… Μένει η σχέση, μένει η αγάπη».
«Με θλίβει πάρα πολύ ο
φθόνος, που είναι μια λέξη αποκλειστικά ελληνική. Σε καμία άλλη γλώσσα ή
διάλεκτο δεν υπάρχει, δεν εκφράζεται με μια λέξη ο φθόνος».
«Η ζωή είναι υπερβολικά όμορφη
και το γέλιο, το σημαντικότερο δώρο που χάρισε ο Θεός στους ανθρώπους».
«Μια μέρα που δεν γελάμε είναι μια μέρα που δεν ζούμε».
«Ευτυχία είναι, για
μένα, οι στιγμές, οι αξέχαστες, που κρατάνε για λίγο, οι στιγμές που έρχονται
και φεύγουν, και όλο ελπίζεις ότι θα ξανάρθουν».
«Η μεγαλύτερη δυστυχία
στον άνθρωπο είναι να μην έχει υποψιαστεί τη ζωή, γενικά. Να μην έχει όραμα, να
μην έχει στόχους και να ζει με πλάνες».
«Μπορούμε να αλλάζουμε κάθε
μέρα και να αναζητάμε το όνειρο, και το όνειρο να το κάνουμε ζωή».
«Νομίζω ότι είναι κουτό να
κατέχεται κανείς από άγχος. Είναι φθορά. Πρέπει να τα αντιμετωπίζει
κανείς τα πράγματα με ψυχραιμία, με αποφασιστικότητα και να πιστεύει ότι αύριο
θα ξημερώσει μια καλύτερη ημέρα. Νομίζω ότι η αισιοδοξία είναι το καλύτερο αντίδοτο
στο άγχος».
«Ο χαρακτήρας του ανθρώπου
καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του».
Για την Ελλάδα και τους Έλληνες:
Για την Ελλάδα και τους Έλληνες:
«Η Ελλάδα είναι η ωραιότερη
χώρα του κόσμου. Λες κι ο Θεός είχε τα κέφια του και μας πέταξε μέσα στο Αιγαίο
σαν διαμαντόπετρα!»
«Αν είμαστε ενωμένοι, θα
μπορούσαμε να κατακτήσουμε όλον τον κόσμο. Είμαστε η καλύτερη φυλή, η
ομορφότερη, η πιο ικανή, αν είμαστε μονιασμένοι, με αγάπη, ο ένας με τον
άλλον…»
Για την πολιτική και
τους πολιτικούς:
«Μ’ αρέσει όπως γίνεται η
πολιτική στην Αμερική. Άπαξ και εκλεγεί ο Πρόεδρος, τον αφήνουν να κάνει τη
δουλειά του. Εδώ, στο δικό μας χώρο, μόλις βγει η κυβέρνηση, αρχίζει η άλλη να
την πριονίζει. Και οι πολίτες είναι φανατισμένοι, χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα.
Έχει ποδοσφαιροποιηθεί η πολιτική, κι έτσι επιτρέψαμε σε όλους να μας βάζουν
γκολ!»
«Η εξουσία φθείρει τον
ηγέτη, όταν έχει υπερφίαλες προσωπικές φιλοδοξίες».
«Δεν πιστεύω ότι όλοι οι
πολιτικοί έχουν ένα όραμα να φτιάξουν μια σωστή Ελλάδα. Έχουν ένα όραμα να μη
χάσουν την καρέκλα τους, να πουν ψέματα. Οι περισσότεροι, όχι όλοι. Ή, αν
θέλετε, έχουν ένα όραμα να μην πουν ψέματα, αλλά στο δρόμο διαψεύδονται από τις
πράξεις τους».
«Αν δεν μπορούν οι ηγέτες
να αγαπήσουν το λαό, αν δεν μπορούν ορισμένοι άνθρωποι να δώσουν αγάπη σε
αυτούς που τη χρειάζονται, ας μείνουμε σε εκείνους που μπορούν, την έχουν, τους
περισσεύει και μας τη δίνουν».
«Αν με ρωτήσεις ποια είναι
η καλύτερη κυβέρνηση που έχω δει σε αυτά τα χρόνια, θα σου πω: “Είναι
αυτή που δεν μας έχει κυβερνήσει ακόμα!”».
Για το ταλέντο:
«Το ταλέντο είναι η
συνισταμένη πολλών πραγμάτων: Εργατικότητα, αγάπη, αφοσίωση στη δουλειά, πίστη,
στόχοι, εξωτερική εμφάνιση, ακτινοβολία και το χάρισμα που λέγεται “γκελ”».
Για τις ταινίες της:
«Τόσα χρόνια μετά, που οι
ταινίες παίζονται και ξαναπαίζονται, βλέπω πως μπορεί να είχαν μια αφέλεια στο
σενάριο, να ήταν λίγο απλοϊκές, αλλά και η εποχή ήταν πιο αθώα και πιο
αισιόδοξη. Οι άνθρωποι ήταν αγνότεροι και αθωότεροι. Δεν είχαν πονηρέψει, δεν
είχαν γίνει όπως σήμερα, που προσπαθούν να “την κάνουν”, να “τη βγουν” και να
“τα πάρουν”. Όλοι είχαν ένα όραμα. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε οράματα ούτε
όνειρα…»
Η Αλίκη για την Αλίκη:
«Αφήνω τους άλλους να με
φαντάζονται όπως αυτοί θέλουν... Δεν έχω δικαίωμα πλέον να επεμβαίνω στο
όνειρο!»
«Ταλέντο, συνέπεια, ζήλος
για τη δουλειά. Αγώνας και πείσμα, ανδρικές –πολλές φορές– αρετές. Φωτιά και
σίδερο, αλλού πάλι όνειρο και πλάνη. Να περίπου από τι είναι φτιαγμένη η Αλίκη
Βουγιουκλάκη».
«Αγάπησα πολύ και, για
να βλάψω, δεν μου ’μεινε ποτέ χρόνος…»
«Το μεγαλύτερο όπλο μου είναι
η αγάπη, γιατί δεν σε κάνει να γερνάς, όπως σε κάνουν ο φθόνος και η μιζέρια.
Εισπράττω αγάπη και αυτό που προσφέρω είναι αγάπη και όνειρα. Τι άλλο
χρειάζεται κανείς, για να νιώθει και να δείχνει νέος;»
«Τα ’χω κάνει όλα με τον
έρωτα… Όλα! Ό,τι έχω αγγίξει, ό,τι έχω ζήσει είναι γεμάτα έρωτα. Γι’ αυτό ίσως
διαρκώ στο χρόνο. Νομίζω ότι είναι ένα μαγικό πράγμα, ένα μαγικό έγκλημα να
ερωτεύεσαι, να πάσχεις από τον έρωτα, αλλά και να κάνεις και τους άλλους να
πονάνε».
«Η λέξη “απαισιοδοξία” υπάρχει
σε όλα τα λεξικά εκτός από το δικό μου».
Για την προσφορά της:
– «Τι έχεις προσφέρει στον
ελληνικό λαό, ώστε να δικαιολογείται η τόση φασαρία που ξεσηκώνεις δεκαετίες;»
– «Ένα χαμόγελο... Τεράστια
υπόθεση!»
«Δεν νομίζω ότι έχω ναρκώσει
τον κόσμο. Μπορεί να μην του έδωσα πνευματική τροφή υψηλής ποιότητας, αλλά του
δίνω το γέλιο την ξεγνοιασιά, την ξεκούραση».
«Σε μια εποχή μελαγχολική και
χωρίς πολλές ελπίδες για καλύτερες μέρες, ήθελα να δώσω την ευκαιρία στον κόσμο
να ονειρευτεί, να του δώσω έστω μια μικρή δόση ελπίδας».
Για τον χρόνο:
«Ο χρόνος, αυτός ο
ανελέητος εχθρός, παραμονεύει για όλους μας. Τώρα, εξαρτάται από τη διαγωγή που
δείχνουμε… Αν είμαστε καλοί άνθρωποι, ο χρόνος είναι με το μέρος μας».
«Μέχρι τα 40, πιστεύω,
όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε δει το φως το “πορτοκαλί” να ανάβει. Απ’ τα 40 και
ύστερα, το “κόκκινο” είναι στο βάθος. Δηλαδή, ξέρουμε πια πολλά πράγματα.
Ξέρουμε ότι και πολλά είναι μάταια. Τουλάχιστον εγώ το ξέρω…»
«Ο χρόνος είναι που δικαιώνει,
ή όχι, μια πράξη».
Για τον θάνατο:
«Ανακάλυψα από πολύ μικρή πως
η ζωή έχει ένα τέλος, πως ο θάνατος είναι αυτός που θα βάλει τελεία. Κατάλαβα
πως η ζωή δεν κρατάει για πάντα, αλλά είναι όμορφη. Γι’ αυτό ζω κάθε μέρα μου
σαν να είναι η πρώτη και μαζί η τελευταία της ζωής μου. Προσπαθώ να μην
τραυματίζομαι από τις πικρίες και τις απογοητεύσεις. Ούτε ν’ απογειώνομαι από
τις χαρές και τα χειροκροτήματα…»
Λίγο πριν απ' το “ταξίδι”
της στον ουρανό:
«Εγώ πιστεύω ότι ο χρόνος
είναι αμείλικτος για όλους μας. Και θα έρθει η ώρα που θα με “τακτοποιήσει” κι
εμένα!» (Σ.σ.: Και χαμογελάει στον τηλεοπτικό φακό!)
8 Μαρτίου 1996.
«Εμείς οι ηθοποιοί
“φεύγουμε” μαχόμενοι. Είμαστε σαν τους στρατιώτες που περιμένουμε το βόλι να ’ρθει
έτσι απρόβλεπτα και απρόοπτα. Και “φεύγουμε”… χαμογελώντας!» (Σ.σ.: Και
χαμογελάει στον τηλεοπτικό φακό!)
8 Μαρτίου 1996.
«Πολλά είναι τα όνειρα που
κανείς δεν μπορεί να εκπληρώσει. Η ζωή είναι πολύ λίγη, όταν έχεις πλατιά
όνειρα και μεγάλα. Κι έτσι νομίζω ότι θα “φύγω” με πολλά όνειρα ανεκπλήρωτα. (Σ.σ.:
Γέλια!) Είδες; Το λέω ότι θα “φύγω” και γελάω… Έτσι είναι!»
16 Μαρτίου 1996.
– «Τι θα κάνεις στο
μέλλον;»
– «Ίσως να ταξιδέψω στο
φεγγάρι, ίσως βγάλω φτερά να πετάω σαν γλάρος…»
31 Μαρτίου 1996.
Η απόλυτη ελληνίδα σταρ
του 20ου αιώνα απεβίωσε στις 23 Ιουλίου του 1996.
Για την αιωνιότητά της:
«Όταν μια μέρα “φύγω”,
πείτε πως χάσατε ένα χαμόγελο και πως δεν ήμουν τίποτα παραπάνω…»
«Εκείνο που με στενοχωρεί
είναι που δεν θα είμαι εδώ, για να διαβάσω τι θα γραφτεί μετά τον θάνατό μου.
Νομίζω ότι τότε θα μου αναγνωρίσουν πολλά. Να, κάπως έτσι βλέπω κάποιο άρθρο
στις εφημερίδες: “Η Αλίκη ήταν ένα πλάσμα από τα ξεχωριστά πλάσματα, είχε αυτό
το κάτι που χαρακτηρίζει τους ηθοποιούς που δεν πεθαίνουν με την εποχή τους,
αλλά αφήνουν ανέπαφο τον μύθο τους για τις επόμενες γενιές”. Αλήθεια, κρίμα που
δεν θα ζω να τα διαβάσω αυτά και να δω ότι τότε δεν θα με αμφισβητεί κανείς.
Γιατί ξέρω ότι αυτό θα συμβεί».
«Προσωπικά, πιστεύω ότι η
δική μου σφραγίδα από τον 20ο αιώνα θα περάσει και στον 21ο».
Και, αναμφίβολα, πέρασε!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «People», που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στις 19 Ιουλίου 2015:
